Kül Rengi Sessizlik..

Kırılmış bir aynanın kenarında duruyorum,
Yüzümde senin suskunluğun var hâlâ.
Bir parça ben, bir parça sen,
Ve aramızda yığılan bütün yarımlar.

Beni en çok, gitmen değil…
Sessizliğin yaraladı.
Ne söylesem yankısız kaldı,
Ne beklesem gelmedi ardı.

Şimdi içimde tarifi olmayan bir sızı var,
Sanki dilsiz bir çığlık gibi…
Ne gözyaşıyla dinen,
Ne zamana karışan.

Bir kül rengi sessizlik çöktü üzerime,
Ne sen varsın ne ben.
Yalnızca kırık aynalarda
Yüzümü tanımayan bir yüz…

Ellerim boşlukta, dokunacak bir hatıra arıyor,
Sözlerim boğazıma düğümlenmiş,
Ne konuşabiliyorum kendimle,
Ne sustuğumda rahatlayabiliyorum.

Geceyle gündüz arasında bir yerde kaldım,
Ne uykuda buluyorum huzuru,
Ne uyanıklıkta bir teselli…
Her şeyin ortasında, hiçbir şeye ait değilim.

Ve işte böyle,
Sesinde unuttuğun kelimelerle,
Bakışlarında yarım kalmış umutlarla,
Ben hâlâ buradayım…
Kırık aynaların önünde,
Kül rengi sessizliğin tam ortasında.
@dsız..
10 Eylül Çarşamba ..
14:20