Kül Prensesi Şiiri - Haydar Güner

Bir keramet gibi yürürdü
geceyle sabah arasında.
Hiçbir haritaya ait değildi,
ama her yönü bilir gibi bakardı.
Sesinde taş vardı,
gülüşünde yasak.

Bir ağaç değildi—
ormanı sustururdu kökleriyle.
Kaçaklar onu takip ederdi,
ama o kimseye iz bırakmazdı.
Bir yelken olurdu rüyalarında çocukların,
dalga olurdu
ama kıyıya asla vurmazdı.

Ne dua bekledi
ne af diledi.
İçinde yangınlar oldu,
ama hiçbir duman dışarı çıkmadı.
İsmiyle değil,
kendi külleriyle anıldı.
Bir efsane gibi yandı
ve kendini inkâr etmeden
unutturmayı seçti.

Yüzünü unutanlar oldu,
ama gölgesini unutamadı kimse.
O günden beri hiçbir ateş,
onu yakacak kadar cesur olmadı.