Kül Oldu Şiiri - Emrullah Çelik

Kül oldu avuçlarımda sakladığım heceler…
Bir yanım kırık, mahcup; bir yanım seni bekler.
Varsın dönsün dünya, ben kaldım bir yerde;
Gidenin izi kalır da, kalan canını döker derde.

Ah zaman… Bilmez içimde kopan fırtınayı,
Her nefes bir imtihan, her susuş taşır yarını.
Düşsem de yere, kırılmam artık eskisi gibi;
Bir ışık yanar içimde söndürmez, senin sesini.

Ah yolum yarım, içim har, gece dar;
Düşsem de kalkarım, adın içimde hep var.
Ah ne yana dönsem, izinde yanar her yer—
Kalanın yüreği ağır, gidenin yükü ne kadar…

Ben mi yandım, yoksa yol muydu ateşe duran?
Ben mi geciktim, yoksa kader miydi erken vuran?
Bir nefeslik umut saklıdır her yangının içinde;
Ben o nefese tutundum, yıkılsa da gönlümün direği.

Bakışımın ucunda hâlâ titrer bir hatıra;
Rüzgâr değse düşer ama kalır yine aynı yara.
Her sabahın sessizliğinde adını çalar bir kuş,
Uzaklara savrulsam da içimde büyür aynı düş.

Ah yolum yarım, içim har, gece dar;
Düşsem de kalkarım, adın içimde hep var.
Ah ne yana dönsem, izinde yanar her yer
Kalanın yüreği ağır, gidenin yükü ne kadar…

Ve gece… Çöktüğünde bir türkü tutar yakamı;
Sızının gölgesinde büyür, alır içimin akanı.
Bir mum gibi eririm, küllüm savrulsa da döner sana;
Her yangının sonunda kalır sendeki değer bana.