Küfür Şiiri - Ramazan Belikırık

Bu sokaklarda büyüdüm ben
Bu yolları çıplak ayakla yürüdüm
Yoksulluğa büründüm çoğu vakit
Kıştı ayazdı üşüdüm
Yüreğim kadar cebimde fakirdi o zamanlar
İçime acılar içime hasretler yağar
Dikenli teller süründü gözlerimde her rüyada
Bir lokma ekmek için nerelerde süründüm
Kurumayı bilmezdi kirpiklerim
Aşk tutmamıştı elimden
Sevdalar yoktu o vakit
Yağmurlar yağardı kerpiç evimizin damına
Akardı kuru ekmek sofraya
Karışarak gözyaşıma
Ve babam beş parasız
Yoksulluk akardı gözlerinden
Belli etmezdi kanardı içi
Ve yanardı için için
Aşkı bilmezdim ben
Anam olmasa
Okşamasa saçlarımı
Tatmasaydım sevgiyi
Belki o yüzdendir saf karşılıksız sevmemiz
Yarım yırtık elbiselerim oldu
Yarım yırtık hayallerim
Belki o yüzden yaşamadım her şeyi tam
Aşkı tam seni tam belki
Toprak dağların rutubeti işlemiş her zerreme
Açtık açıktaydık
Ne kadar aç kalmışsa şu karnım
Kalbim aşka o kadar aç kalmış
Ben artık gideyim
Gözlerimi kandırayım
Yarın belki çok güzel olur
Kendimi kandırayım
Uyumaya çalışayım
Yarın ne acılar yaşanır bilinmez
Tütermi yine ocak
Anam hazırlar mı yine bize yoksulluğu
Babamın acısı tuz mudur içine
Sen bak işine
Ömür boyu bırakmam demiştin
Tutarken elimi
Hani mutlu son olacaktı bu filmde
Hani gülecektik finalde
Şimdi neden bedduasın dilimde
Anam haklıymış
Kendim ettim
Kendim buldum elimle
Bir harabe yüreğim
İhanetinden sonra
Ölüme yakınım
Sonun son soluğunu almaktayım
Bırak rüzgar dalımdam üfürsün
Dilimde artık
Hain diye bir küfürsün