Küçük Öykü Şiiri - Özlem Ayşe Çiçek

Ayrılık kokulu bir şehre yolculuk ediyordum,
Cam kenarın da değildi üstelik yerim,
Can kenarından bir bilet ile,
Kokunu çantamda taşıyarak üstelik,
Senden bir parçayı canıma iliştirerek,
Gidiyordum...

Mavi bir keman hayal ederek,
Kumral bir kızın yanında,
Deniz manzaralı besteler yaparak sana,
Gidiyorum...
Yasaktı üstelik,
O bana öyle bakarken, ağlayamıyordum...
Sonra,
Ankara'nın hasta eden yalnızlığına indim,
Gri bir çanta sardı omuzlarımı...
Yağmur kokan topraklara dalıyordu gözlerim,
"Ne oldu? " sorun geliyordu aklıma,
"Hiç" diyerek gülümsüyordum,
Sokaklar bana gülüyordu,
Ben içime ağlıyordum...

Ve yine hiç kimseyi tanımadığım bir kalabalıkta,
Ki içi dolu kalabalıklarda yalnız kaldığım oldu,
Toplu taşıma araçlarından birinde,
Biri beni kendine öykü yapmak istiyordu..
Senin beğendiğin ojeleri göstererek "Güzeller" diyordu...
O söyledikçe aklıma sesin, tenin, gözlerin geliyordu...
İlk kez biri beni,
Şiirine misafir etmek istiyordu,
Benimse sadece tek bir kelime azloluyordu ağzımdan,
"Git"

Uyuyordum, sen geziniyordun aklımın direnen kısımlarında,
Uyuyordum ve rahat vermiyordun,
Seni aldatmaya meyilli rüyalarıma...
Kafamın içinde ki tüm o gürültülü sesleri susturuyordun,
Bir tek bakışınla..
Gözlerin bedenimin her zerresini ele geçirmişken,
Yüreğimde dokunduğun tek yer yaralarım mı olacaktı?

Sana sorular yöneltmeyen,
Senden çekinen,
Seni tanımak istemeyen,
Küçük bir öyküyüm ben...
Bu yüzden gidiyorsun benden,
Git hadi kal demem için çok erken...