Kızım Ayşe Feyza…
Daha, iki buçuk yaşında…
Annesi bırakınca onu yatağına…
Hemen kalkar telaşla…
Gözlerinin içi güler...
Ve tebessümle yarım yamalak şöyle der:
“- Unuttuk anne, yapmadık dua”
Sonra koyar dirseklerini beşiğinin korkuluklarına…
Açar ellerini de dua için semaya…
Ve su sözler bal olup damlar küçücük dudaklarında
“-Allah’ım beni koru…
Beni iyi insanlarla karşılaştır...”
Benimde gözümden…
Göz bebeğimin sözü yüzünden, süzülür yanağıma bir bir damlalar…
Ve kızımın duasını ancak şöyle tamamlar:
“Bende yalvarıyorum Allah’ım çaresizce…
Aciz bir kulunum sadece…
Şu son zaman-ı ahirde…
Ne olur en son günde bile…
İyilerle karşılaştır Ayşe’mi, Ayşelerimi de”…
Not: Yukarıdaki yazılı olan kızımın duasını hiç oynama yapmadan yazdım,diğer yazdıklarıma uysun diye bozmadım…
Zile
24/12/2006
Ali Orhan Günaydin
Kayıt Tarihi : 24.12.2006 23:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
...son zamanlarda yaşanılan toplum rezaletlerine sanırım,vicdanı olan hiçbir kişi tahammül edemez…Bunları yapanlar ancak insan maskesi takmış adı konulamaz türde hisleri alınmıs,insanlık meziyetlerini kaybetmiş canlılar olsa gerek...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!