Küçük Çocuk Şiiri - Nazlıcan Erhan

Gecenin ıssız karanlığında,
Ağır basıyor geçmiş.
Kapatıyorum gözlerimi.
Bir ses yükseliyor zihnimde,
Küçük bir çocuk sesi.
Bağırıyor acı dolu haykırışlarıyla,
İçimi kanatıyor bu ses.
Her duyuşumda daha da ürküyorum.
Bakınıyorum etrafıma, bulamıyorum onu,
Tanıdık geliyor lakin kestiremiyorum.
Yardım etmek istiyorum her an,
Ses gittikçe fazlalaşıyor kulağımda.
Arıyorum, arıyorum, kimseler yok,
Çaresizliğim karışıyor karanlığa.
Bir ışık beliriyor ilerde,
Durmaksızın koşuyorum o tarafa.
Yaklaştıkça daha da kamaştırıyor gözlerimi,
Bir an gözlerimi kapatıp, açıyorum.
Aynanın önünde buluyorum kendimi,
Buldum küçük çocuğu.
El uzatıyorum sessiz bir şekilde,
Geri çekiliyor.
Silmeye yelteniyorum göz yaşlarını,
İzin vermiyor.
Anlam veremiyorum yaptıklarına,
Nefret dolu sözler duyuyorum.
İçime dokunuyor bakışları,
Kendimden tiksindirecek kadar.
Düşünüyorum çok düşünüyorum,
Anılarım canlanıyor zihnimde.
Gözlerimde fırtınalar kopuyor,
Zihnimde sonu gelmicek bir savaş.
Bedenim! bedenim titriyor,
Canım acıyor her bağırışta .
Bakışları çok şey ifade ediyor,
Farkediyorum tutmadığım sözleri.
Özür diliyorum her bir saniyede,
Affetmiyor.
Yükseliyor sesi zihnimde,
Susturmak istiyorum susmuyor.
Canımı yakıyor kelimeleri,
İnkar ediyorum, reddediyorum.
Kabullenemiyorum gerçekleri,
Küçük çocuğun sesi yankılanıyor zihnimde,
Dayanamıyorum.
Ani bir öfkeyle kırıyorum aynayı,
Susuyor içimdeki küçük çocuk.
Kırık parçalarda bir yansıma beliriyor,
Bu ben miyim? bilemiyorum.
Bileğimde bir acı yükseliyor,
Sarıp sarmalıyor bedenimi.
Ruhum karışıyor sessizliğe,
Acınası bakışlarını izliyorum.
Özür diliyorum kendimden,
Lakin yetmiyor yaşanılanlara.
Geçmeyen izler bırakıyor ardından,
Derin,dilsiz yaralar.
Mahkum oluyorum geçmişe,
Bir çıkış yolu var biliyorum.
Affetmesi mümkün küçük çocuğun..