Kucakla O Zaman Şiiri - İbrahim Cuma

Bir rüzgar eser,
Alır elinden sevdiklerini.
Kimini savurur göklere;
Kimini sürükler, deli devre...

Savrulanlar,
Tohumunu saçar,
Ulaştığı yerlere...
Sense yalnızlaşırsın;
En kalabalıkta...

Ve sonra;
Yeniden başlar hayat.
Yeni umutlar yeşerir gönlünde
Taze fidanlar tomurcuklanır bir bir,
Kimi gül açar domur domur;
Kimi diken olur,
Batar ayaklarına...

Gönül bu ya...
Büyüttükçe büyütür fidanları
Nefes almak için,
Sarılmak,
Gölgesine sığınmak için...

Gönlün ne kadar büyükse
O kadar fidanın olur.
O kadar bahçen...
Ne kadar kucaklarsan
O kadar büyüksün sen...