Kübra Altay Şiirleri - Şair Kübra Altay

Döndü dünya durmadan.
Aşk senin etrafında pervane..
Sen kendi halinde..
Uzak ışıklar çekti seni her seferinde
Her liman farklı bir acı bırakmış yüreğine..

Bu kışta sevgini yaşıyorum
Üşüyorum fakat sevginle ısınıyorum.
Bu yaz da sevgini yaşayacağım,
Terleyeceğim belki yine senin sevginle serinleyeceğim.
Kapatmayacağım perdemi bu sefer,
Güneşin içeri girmesine izin vereceğim.

Uzun zaman oldu… kimi zaman hayatımda olduğunu hissettiğim, kimi zamanda yok yaa nerde? Dediğim günler…
Belki bana, kendine bir şans verirsin belki yeniden yine biz oluruz umuduyla uzun bir bekleyiş hala..
Bazen çocuksulaştın içimde.. Bir süre tutturdum elma dersem gelirmi acaba diye.
Seni yanımda en çok istediğim zamanlardı o günler. Sürekli sendin aklımdaki sana ulaşmak çok da kolayken seni kendime zorlaştırmıştım…
Yoruldum.her gün sana aşık olmaktan yoruldum. Yorgunum. Yorgunum artık çünkü bende her şey sen gidince koptu…
Her şeyden nasibimi kestim sen gidince..

Bana unut deme unutamam
Vakti gelmiş olsa da ayrılığın
Sen git...
Bu sevdadan kurtulamaz bu yürek
Esip gürlerken içimdeki rüzgar gibi sert sevda...
Gözlerimden akan yaşları içime akıtsam da

Çok zorlu bir yolda,
Rotamı aşkta tutmak ne kadar zor olsa da,
Tüm rüzgarlara inat...

Dualar da etsem yağmura yakalanmamak için;
Dayanabilmeliyim zorluğa,

Seni hayallerime sokmuyorum artık hayallerimin katili olma diye.
Seni gözlerime yasaklıyorum artık bir de sana ağlamasınlar diye.
seni hissetmesin diye kalbimi yakıyorum...
sana uzanmasın ellerim diye kelepçeler vuruyorum her seferinde...
ayaklarım beni sana götürmesin diye falakalara yatıyorum...
sesini duymasın diye tıkıyorum kulaklarımı.

Kör bir kuyudur çoğu zaman yanlızlıkta gördüğümüz,uçurumun başındayızdır yalnızlığı hissettiğimizde...
koynumuzda büyütürüz yalnızlığı...
Sinsice girmiştir içimize...
Saçmalamak doğaldır ve her güzel şey kötüdür o an...
Yalnızlığı farketmekse; bir bankta oturup denizi seyrederken gözümüze ilişen, yanımızın boş oluşuyla başlar...
Biz durdurana kadar karşımızdaki sandalye de, yatağımızın bir yanı da hep boş kalacaktır...