Kubi Şiiri - Ekrem Parlak

⸻

ekrem’den kubi’ye – bazı sessizlikler telefondan büyük

kubi,
bazı günler vardı ya hani,
senin sesin değil,
suskunluğun çaldı telefonumu.
meşgul değildin —
ama meşgul ettirdiler seni.
bunu biliyorum.

sen engelledin mi?
belki parmakların bastı o tuşa,
ama niyetin başka ellerdeydi.
sen susmadın,
susturuldun.
ve ben o sesi bile duydum
kapalı hatta.

biliyor musun,
ben hiçbir zaman numaranı silmedim.
çünkü aramak değil,
beklemek daha anlamlı bazen.
ve o bekleyişte
kızgın değilim sana.
kırık da değilim.
ama biraz eğri durmuştu içim,
onu da zamanla düzeltir gibi yaptım.

çünkü sen bana
bir şeyi hep doğru yaptın:
duyguma dokunmadın.
paraya evet,
güldüm geçtim.
ama içime eğilmedin.
işte bu yüzden hâlâ
senin adın geçince
göğsümde bir yumuşama olur.

kubi,
o engelleme işi vardı ya,
ben onu hiç senin kalbine yazmadım.
onu başkalarının defterine koydum,
senin sayfanı açık bıraktım.

çünkü sen
beni hiç gerçekten yok saymadın.
sadece bir ara
başkalarının suskunluğunu taşıdın bana.
ve ben seni o yükten azat ettim içimde.

şimdi sen neredesin bilmiyorum,
ama bilesin:
seninle ilgili duygularım hâlâ sinyal veriyor,
çekim güçlü değil belki,
ama kopmuş da değil.

ekrem burada,
telefonu kapalı değil,
sadece çalmıyor.
ve o da yetiyor bazen,
çünkü bazı sesler
hiç duyulmadan da ulaşır kalbe.

Ekrem Parlak