Kozmolojik Sevda Şiiri - Mesut Yüksel

Çekimine kapılmış bir gezegenim.
Yutuyor aşkın, bir karadelik gibi yüreğimi.
Evrenin çekim yasaları işliyor bu aşkta;
kurtulamıyorum bu süpernova patlamasından.

Bir pulsar gibi rezonans yayıyor ruhlarımız,
kendimize ait bir evrende,
kendimize ait bir galakside.

Güneşler aydınlatıyor bizi,
yıldız tozlarıyla yıkanırken aşkımız.
Göktaşı yağmurlarından geçiyoruz;
bir tek taş alıp takıyorum parmağına.

Bir nötron yıldızı şahit oluyor o ana,
yörüngesinden çıkıp selam veriyor bize.
Satürn süslenmiş, takmış kemeri beline,
şık elbisesiyle katılacak aramıza.

Güneş kıskandı bizi:
“Sevdanız benden daha parlak” dedi.
Yıldızlardan başına taç yaptım;
onlar bile sönük kaldılar yanında.

Einstein el salladı dünyadan:
“Fizik yasaları bu aşka şahit” dedi.
Yeni bir teori kaleme aldı hemen:
“Aşkın izafiyet teorisi” dedi buna.

Böylece ölümsüzleşti aşkımız,
evrenin görünmez bir tarafında,
yeniden doğmayı bekleyen bir yıldız gibi.
İlahi bir düzende, tekrar dönüşeceğiz...