Közden Kordum Şiiri - Hasan Hüseyin Uyar

Yaşam sermayesi boş geçip yitti
Sevgiydi, sohbetti, muhabbet bitti
Her kapı çalan heves alıp gitti
Şen kalbimi vefa yolunda yordum

Dostların hatrı ömürlük olmadı
İçilen kahvenin kırkı dolmadı
Halimi kışımda kimse sormadı
Hayat cephesini kendim savundum

Şu çilekeş günleri tek başıma
Ödedim huzur nafakasını da
Bir anam, babam, bir de gardaşıma
“Niye yalnız kodunuz?” diye sordum

Ey gönül, en büyük dert senin sanma
Aman, kalbim temiz diyene kanma
Hoşça yâd etmeyeni sende anma
Tembih ettim kendime de duruldum

Geçti hepsi, kalmadı derdim, tasam
Şad etti felek, olmasa da param
Secde de daim fırtınalı kafam
Anmasaydım Allah’ı, közden kordum