Koza -9- Şiiri - Hakan Karaduman

ikindi sonrası günbatısı bekler karanlık
gecenin içine ihanetin yaprakları açılır
aysıyan yüzler ikna edici mahkumiyetteler
telaşlı, yalvarır gözler, zamandan borç ister

yıldızların arkasına çağırır,
bense toprağa eğilirim.
yıldızların arkasına çağırır,
geçmişin hapishanesindeler

yolcular gelir, yeni
birbirlerinden haberli
yolcular gider, eski
bilinmez meçhüldeler.

ince bir zar gibi keser, soyar ruhu
gevşeyen çürümede bedenden
hüzün kalır geride, düzlenen yüzlerden

ikindi sonrası gün batısı bekleyen karanlık
ört üzerimizi, çıplatırken güneş

ah çocuklar! bize daha çok öğretsenize; -neden öğretmediniz? -
çabucak kırılıp yapılmayı,
gözyaşlarımız kurumadan keyifli gülmeyi
rüyalarda uçartmaların rengini
yalınayak toprakta koşmayı ve
bir kenarda habersizce kendini bulmayı...

işte o zaman ne gitme korkusu
ne aklama telaşı,
ne dünyanın kahrı,
ne de
kahrımız, ve
bitmez şüphe;

han kapısına bırakılan bebek, gelince
giderken, son kapı
yaşamış ve susmuş yaşlı bedende.