Köyümü Köylümü Sorar Yüreğim

Yaylacığa vardım, Selo yanımdaydı,
İçime bir taş çöktü, dilim damağımda.
Kapılar pas tutmuş, kilit aralığında,
Gölgesi kalmış da tanıyamadım.

Harman yeri sessiz; dönen çark durmuş,
Düğün neşesi şimdi bir masal durmuş.
Zurna sustu, davullar rüyada donmuş,
İzi kaldı toprakta tanıyamadım.

Koyun kuzu nerede, çobanın ıslığı?
Keçinin yelesi, köpeğin havlaması?
Tel örgüler gerilmiş, ıssızlık vurmuşsa,
Sürüyü, yurdu, yolu tanıyamadım.

Cem ocağı sönük; dede yol gözler,
Sazın teli paslı, semahlar özler.
Muhabbet kapısına kilitler çökmüş,
Eşiği, küfü, köşesi tanıyamadım.

Sınır kavgaları düşmüş yüreğe ağır,
Cehalet taş yığmış eski direğe.
Bir arpa boyu yol bile çekilmez artık,
Komşuyu, "selam"ı tanıyamadım.

Pınarlar suskun, göller çamura dönmüş,
Ak sular kurumuş, dumanlar örmüş.
Mor sünbül, kekik yok; dağlar çorak şimdi,
Bülbülü, gülü tanıyamadım.

Yarenler yaşlanmış; kimisi gurbette,
Kimisi toprağa düşmüş, kimisi uzak sette.
Şehirde yabancı, köyde hasret içinde,
Elimi, elini tanıyamadım.

Demirci Baba'ya çıktım bir akşam,
Hüzün çöktü dağa; içimi yakan bir sızı.
Yolunu yoluma bağlasam da sessiz kaldı,
Erenin izini tanıyamadım.

Anamın ninnisi, babamın dizi,
Dut gölgesi serin, tandırın közü.
Hepsi bir fotoğraf, içimde saklı izi,
Kokusunu, yüzünü tanıyamadım.

Yine de bir umut ektim içime gizlice:
Bir fidan dikeyim, dönsün o bereketlice.
Bir çocuk gülsün, çıksın dere kenarına,
Belki o gün köyümü — tanıyacağım.

Ozan Güner der ki: biter mi umudum?
Yol uzun, yük ağır; erir mi bu dert, umudum?
Dönsem de dönmesem, adını anıp yaşarım,
Adını anınca tanıyacağım.

Ozan Güner Kaymak
Amsterdam / 31.08.2025