Köyüme Gideyim Şiiri - Zülfü Evin

Bulut inmiş, gökyüzünden göy yerin başına
Bir sürü keklik gelmiş küçük kayanın taşına
Avcı da yeni girmiş henüz on beş yaşına
Bırakın beni, ben köyüme gideyim

Yağmur yağar şimdi, haftalarca bizim köye
Keklikler de alışmıştır, iner şimdi göye
Ulaşmam lazım akşamdan, oldukları yere
Bırakın beni, ben köyüme gideyim

Lapa lapa karlar yağmadan, sayın başına
Yaslamalıyım sırtımı kuşluk taşına
Ben böyle geldim yirmi yaşına
Bırakın beni, ben köyüme gideyim

Tavşanlar alışmış körün aşağı tarlasına
Gönlüm razı gelmez onun yaşamasına
Titresem de otururum beki başına
Bırakın beni, ben köyüme gideyim

Sabah erkenden kalkmam gerek
İmdat kütüğünü kapmam gerek
Bir fasıl da av yapmam gerek
Bırakın beni, ben köyüme gideyim

Karlar kuşak altını çoktan tutmakta
Yatılır mı artık kızgın yatakta
Atıştır, çabuk ol! Ne bulursan mutfakta
Bırakın beni, ben köyüme gideyim

Ardıçlı güneye alaca düşmeden
Tavşanlar dağın üstüne kaçmadan
Güney taştan keklikler uçmadan
Bırakın beni, ben köyüme gideyim

Yanık yerlerde takı, cırık çok olur
Eser rüzgâr, soğuk bol olur
Kar donmasa ne şahane av olur
Bırakın beni, ben köyüme gideyim

Kışın beyaza boyanır, bizim yüce dağlar
Üst üste labirent olur yağan karlar
Kayak yapılacak yer olur yaylalar
Bırakın beni, ben köyüme gideyim

Dostlar bu kış gurbette durulmaz
Gönül sevdiği yerden ayrı konulmaz
Bir ah çekerim de köyümden duyulmaz
Bırakın beni, ben köyüme gideyim