Köyüm Köylüm Şiiri - Nuh Karaaslan

Sabah sabah sis çökmüş köyümün üstüne,
Kıştan yeni çıkmış bahar günlerinde açmış gözlerini;
Köyümün kırmızı kiremitli evleri...
Kış uykusundan yeni uyanmış doğa, canlanmış...
Zira derin uykulara devam;
Yorgan kaçacakmış gibi sımsıkı sarılanlar da var mı? 
Var!...
Öten horozlar da var yüksek yüksek tepelerden, işitiliyor..
Tilki ve sansarlar, bi tavuklara mı dolanır?
Köy(l)üm ses ver haa!..
Hep yeşil çam ağaçları;
Bol mu bol oksijen...
Ölümün adı duyulmamış...
Sisin ardından çıka gelecek, doğacaktır elbet, güneş...
1919 senesi mayısında olduğu gibi... 
 Altın sarısı, 
Yürek tanısı, 
Mahşerin yenilmez atlısı olarak...
İşte yine çıka gelecek...
Hem umutlara el et,
Biat et ki, gelsin...
Köy(l)üme güven;
Naçar yüreğine,
Keskin zihnine, 
Pak ve temiz özüne,
Asaletine...
Çoban köpekleri havlar elbet;
Dişlerini de gösterir...
Savunup, zapt eder köyünü...
Kovalar yabancı olanı, 
Zararlı olanı...
Kuşlar öter elbet,
Yine kara incirin o en ince dalında, endişesiz... 
Gelincikler boynun bükmez öyle her rüzgârla...
Papatyalar süzülür yine nazlı gelin, edasıyla;
Yaylasında, kırında...
Al koyunları kınalı yapıncaklarını yanlarında gezdirir, 
Aşığı elinde sazın çalar,
Yanık bir türkü dilinde...
Yiğidi tütün sarar, sevdiğine göz eder...
Az daha az daha sabır...
Sabır tükenmedi, bizde....
Sis dağıldı/dağılacak diyor, bu millet!..