Köyüm benim Şiiri - Aygül Zade

Uzak şehirlerin kalabalığında bir sabah,
Camın ardında yağmur, içimde bir ah…
Bir köy kokusu geldi burnuma ansızın,
Toprak, ekmek, soba, duman… hepsi birden sarhoş ettin!

Köyüm…
Taş sokaklarında çocukluğum kaldı,
Anamın sesinde ninniler, dualar vardı.
Beyaz tülbentli, elleri nasırlı kadın,
“Yavrum üşüme” derdi, sobanın yanına alırdın.

Kışın karı bastı mıydı, dünya bembeyaz olurdu,
Babam sabah ezanında kalkar, hayvanlara bakardı.
Ben pencere kenarında, battaniyeye sarılır,
Anamın çay kokusuyla uyanırdım, huzurla dolardım.

Kardeşlerimle tarlada koşturduğum günler…
Bir dilim ekmek, yanında beyaz peynir,
Yorulunca gülüşürdük, gökyüzü kadar berrak,
O günlerin değeri, şimdi kalbimde sır gibi saklı bak.

Şehirde ışıklar çok, ama biri bile ısıtmıyor içimi,
Oysa köyde bir yıldız yeterdi geceyi aydınlatmaya.
Şimdi telefonla konuşurum anamla,
“İyiyim kızım” der ama sesi hep buğulu çıkar ağlaya ağlaya.

Babam sorar hâlâ, “Ne zaman geliyorsun kızım?”
Ben yutkunurum, “Yakında baba” derim.
Ama o “yakında” kelimesi,
Her defasında biraz daha uzak bir mevsimdir benim için.

Köyümde akşam olunca, soba yanar,
Radyodan eski türküler çalar.
Anam örgü örer, babam çay demler,
Bir yudum sevgi, bir nefes huzur kadar değerlidir o anlar.

Ah be köyüm…
Senin tozun bile huzurdu bana,
Şimdi binalar arasında kayboldum,
Ne kuş sesin var, ne toprağın kokusu.

Bir gün döneceğim biliyorum,
O eski avluya, o dut ağacının altına,
Anamın gözyaşlarını silip diyeceğim:
“Ben geldim ana, kızın döndü sonunda.”

Ve sarılacağız üç nesil bir arada,
Torunlar koşacak o bahçede,
Babam yine gülecek sessizce,
Anam “Yorgunsun yavrum, dinlen biraz” diyecek.

Köyümü özledim, anamı özledim,
Toprağın kokusunu, rüzgarın sesini,
Bir tas yoğurdu, bir sıcak yüreği…
Hepsini, hepsini çok özledim.