Köy Okulları Şiiri - Özdemir Koca

Ben köy okullarında öğrendim yalnızlığı,
İnsanlığın nasıl parayla satılıp alındığını,
Ben köy okullarında öğrendim yalnızlığı,
Kalabalıkta arkadaş rüyalarına dalmayı.

Bir metre kar içinde bir metre koca adam,
Ayaklarında kara lastikle kara batmadan,
Yürüdüm tüm gücümün yettiği yerlere,
Ben köy okullarında öğrendim ilk nefreti,

Oysa yüreğime çiçekler ekmiştim bitsin...
Uçurtmalar uçurmuştum sevgimle göklere,
Bir resim çizmiştim Güneş'i parlayan,
Ve bir çocuk çizdim yalnızlıkta ağlayan.

Evimizin önünden gürül gürül dere geçerdi,
Bir o anlardı beni oturup anlattığımda,
Mavi çakıllar, beyaz çakıllar gelirdi bana,
Bir deredendir benim ilk hediye almam.

Kavak ağaçları vardı ceviz ağaçlarıyla,
Dosttu bu ağaçlar dümdüz güzel ovada,
Çiçekler açardı gölgelerinde ağaçların,
Ben orada öğrendim dost olmayı insanla.

Bir kızı sevdim belki de arkadaşımdı,
Ben kadar durgun benim kadar masumdu,
Mini mini önlüklerimizi giyince üzerimize,
Köy okulları eğlenceli gelirdi ikimize.

Bir öğretmenimiz vardı bizi çokça seven,
Belki de ondandı kinleri çevremizdekilerin,
Bir haber yaşadık kitap kalem defterden,
Beynimize yazardık defter yerine dersi,

Biz köy okullarında öğrendik nefrete sevgiyi,
Sonra büyüdük hala aklımızda o günler,
Bir kalp defterinde böyle bir ömür geçer,
Okul mu dersin acıyı bize öğreten ömür,

Yoksa hayat mıdır bizi insan eder...