Köy hasreti Şiiri - Sadık Kocabaş

Köy Hasreti

Köyde yanan idare, loş bir gaz lambasıydı,
İspirto kokar löküs, gömlekli ışıkta hasret saklıydı.
Duvarlarda anıların gölgesi, yürekte derin bir özlem.

Karasabanla yarılan toprak, dövenin sesiyle şenlenir,
Dibekte un olur buğday, değirmenci baba bekler sabırla.
Su ile çalışan un değirmeni döner, un sarmış yaşlı eller.

Çelik çomak oynanır, neşeli çığlıklar yankılanır,
Tozlu yollar uzanır mektebe, bilgiye susamış çocuklar.
Kaneviçe işleyen genç kızlar, hayaller örer ilmek ilmek,
Kilim dokuyan kadınlar, nakış nakış işler geleceği.

Çeşme başında toplananlar, gülüşmeler yankılanır,
İşmar etmeler gizli, sevdalılar buluşur yüreğin sesiyle.
Testiden su içmek, buz gibi, cana can katan lezzet.

Bir zamanlar tekke ziyaretinde tutulurdu dilekler,
Yağmur duası beklenir, bereket çağırılırdı gökyüzünden.
Ama bir de karahumma vardı, hastalık sessizce dolaşırdı.

Üç gün üç gece sürerdi düğünler, konaklar dolar taşardı,
Patosun gürültüsü, tırpanın keskin sesi ovada,
Örs ve orak birleşir, kışın kızak sesleri, ne neşeydi.

Eğirmek yünleri, beşik sallamak, ninniyle uyutmak,
Ah, o kaybolan günler, özlemle anarız hep.