Kovalamaca Şiiri - Farettin Çakal

Ey gönül yoruldum kovalamaktan seni,
Hiç mola vermedin,
Düz demenden yokuş demeden
Hep koşturdun peşinden beni.
Bak, şimdi yaş oluverdi elli,
İnan vazgeçmek üzereyim,
Seninle yarıştan,
Hala kaçıyorsun be gönül,
Vazgeç benim ile uğraşmaktan
Dökülen damlalar artık yakmıyor yüreğimi,
Nasır tuttu ellerim yokuşlarda tırmanmaktan.
Kalmadı dizimde dermanım,
Uzakları görmez oldu gözlerim,
Yordun be gönül sonunda bu canı,
Alırım elbet senden bu intikamı.
Mahşere mi kalır sandın, hiç uslanmadın,
İşte düzler bitti,sende yokuşta kaldın.
Hadi gel bu sefer uğraştırma beni,
Verelim gönül gönüle feth edelim sevenleri
Varsın toprak olsun bedenlerimiz,
Bırak,otlar bitsin üzerimizde,
Sahte çiçekler açmasın,
Gönüller huzura uyansın,
Artık senden davacı olmam hakta alaya,
Ben de mutlu idim seninle kovalamacaya,
Anılsın adımız sevenlerin dilinden,
Belki bir fatiha dökülür gönülden...