Nihal'im Sen Olmayınca Sessiz Sessiz Ağl ...

Nihal'im: Aşkınla Yarattığın Ben

Yokluğun kadehinde saklıydı ömrüm,
Ağlardın, içtiğim hicranları bilsen Nihal’im.
Senden uzak geçen, solan bir ömürdü,
Ağlardın, aştığım dağları bilsen Nihal’im.

Nefsim, gücünü “ben”de sınadı durdu,
Kimi deli etti, kimi yordu canımı.
Heva zincirine vurulmuş dedi, günahkar kınadı,
Ağlardın, düştüğüm halleri bilsen Nihal’im.

Ar ettim, gizledim ayıplarımı senden,
Haberdar etmedim en yakın sırdaşlarımı.
Gözyaşlarımı saklarken karanlık gecelerde,
Ağlardın, geçtiğim yolları bilsen Nihal’im.

Fenâ fillah olmak, divanelere iş,
Teselli aranır şu boş bahanelerde.
Bir kadeh vuslat için viranelerde,
Ağlardın, düştüğüm dillere bilsen Nihal’im.

Ateşi su bildim, cemale doğru göre göre,
Aklım bir zavallıydı, aşkıma göre bir hiçti.
Bin kere şükretti Mecnun, Leyla’sının derdine,
Ağlardın, dolaştığım çölleri bilsen Nihal’im.

Bir “Hayy” esintisi gibi peşimde Rüzgâr,
Sessizce yürürüm varlığının kıyısında.
Bir tebessüm etsen, alemler aydınlanır Nihal’im,
Seninle yıkanır kalbim, arınır yollarım.

Her düşüşümde, her firakımda,
“Nihal” isminle çarpar kalbim, Ya Rab!
Ve bilirim ki, Sen olmasan,
Varlığın kendisi ağlar sessizce.