Köşklü Kuşkusu Şiiri - Muhayyel Gizliay

Seneler önce yorgun düştüm
Hiçbir mısra derdimi anlatmadı
Uyudum, bol bol uyudum
Bu yorgunluk ömrümden akmadı
&
Pınarbaşı'nın ötesi
Güründen önceye kadar...
Bu güne bakıp durma
Hayatta dünden ötesi de var...
&
Nazlı bir yâr, çay sıcak
Ceketim iliklenmiş, ruhum kaçak
Tasvir kilitlenmiş, teşbih giderse hoşuna;
Yazarım, sen yeter ki gülümse;
Çizerim, sen yeter ki özümse...
&
Etrafta onlarca insan,
Birisi güler, diğeri gözlerini kaçırır.
Ayaz diz boyu, kar bekler gökyüzü.
Bulutlar seyre durur eski köşkümüzü.
Silahlar susmuş, tutuklu diller,
Bir mebus atmalı, o halde çöpümüzü...
&
Hissim kuvvetli, elim boş.
Sazım cilalı, nota hoş.
O kız belalı, çal sazı; iç kımızı coş!
Bir kendimi çözemedim,
Bir benliği ipe dizemedim,
Tesbihimin imamesini;
Çok denedim de zikirle çekemedim...
&
Yapma Muhayyel!
Bu ne anlam yoğunluğu?
Bu yoğunluk,
Bir uykusuz yorgunluğu...
O çok sevilen şöhret,
Bir gece de gider elinden
Duy benden kuşkuyu.
O tapılan karizman
Anlık alınır elinden,
Hor görme, bu köşklüyü...