Köşe Başı Tezatlarım 2

Bir gökdelenin dibinde bırakılmış yeşillik kadar solgun
üstümden geçen yayalar kadar ilgisizim hayata.
Kentsel dönüşümle silinen çocuk sesleri kadar ağlak,
bir müteahhitin çizdiği planlar kadar ruhsuzum.

Betonların gölgesinde büyüyen çiçekler kadar güçlü,
ama her sabah ezilen bir sokak köpeği kadar zavallıyım.
İstanbul’un göbeğinde, bir AVM’nin ışığında
gözleri kamaşmış bir işçi kadar hayalperestim.

Bir plazanın 33. katında unutulmuş bir çaycıyım,
asansörde selam vermeyen beyaz yakalı kadar yabancıyım.
Alt geçitte yatan evsiz kadar görünmezim,
ama billboardlarda gülümseyen reklam karakteri kadar sahteyim.

Taksim’de bir polis barikatı kadar sessiz,
özgürlük heykelinin gölgesinde unutulmuş bir sloganım.
Bir yanda cami minaresi yükselirken semaya,
öte yanda Gezi’nin çınarları kadar hâlâ dirençliyim.

Marmarayın girişindeki dilenci kadar yoksun,
Bağdat Caddesi’nde bir vitrin kadar gösterişli.
Tarihi bir anıtın üstüne beton döken belediye kadar hoyratım,
ama bir duvar yazısında hâlâ umut taşıyan bir harfim.

Çay bardağında yansıyan İstanbul kadar kırılgan,
bir seccadenin ucunda unutulmuş çocukluk kadar yorgunum.
Ben kimim, bu minarenin gölgesinde unutulmuşken...
Ben İstanbul’um, çatlaklarımla konuşan bir şiirim.

Taksim’de bir barikatta sıkışmış kimliğim,
Gezi’nin çınarlarında hâlâ direnen bir nefesim.
Bir cami minaresiyle gölgelenmiş özgürlük kadar çelişkiliyim,
bir meydanda unutulmuş pankart kadar yalnızım.

Bir yandan Haydarpaşa’nın taş duvarlarında geçmişi okurken,
bir yandan Söğütlüçeşme’deki reklam panolarında
kanal projeleriyle vitrine konmuş bir yarına pazarlanıyorum.
Onun için Kadıköy sokakları grafitisi kadar asiyim

İçimdeki tezatlar, bir vapurun sisinde kaybolan martı kadar belirsiz,
ama Validebağ’ın sessizliği kadar içe dönük.
Ben İstanbul’um, gürültüsünde unutulan bir iç çekişim.
Bir duvar yazısında kalan son harfim,
bir çay bardağında buharlaşan geçmişim.
....

18/08/2025
23:23 #Wahran
@demlenmisSiirler
(488)