Köşe Başı Çocuğu Şiiri - Fatma Temel

O çocuğu gördünüz mü?
Hani şu marketin yanındaki duvarın dibinde sarkanı…
Kolları incecik,
Gözleri cam gibi bakıyor ama
Hiçbir şeyi görmüyor…

Dün gece yine aynı yerdeydi,
Başını yaslamıştı çöp kutusuna,
Kokudan mı sızdı,
Yoksa hayat mı ağır geldi bilemedik…

Anası hala soruyor,
“Bir tabak yesin diye gelirse haber verin,” diyor
Ama çocuk artık tabakla değil,
Poşetle besleniyor...

Ne zaman sorsak adını,
Herkes başka bir lakap takıyor:
“Serseri”, “zibidi”, “kaypak”...
Oysa bir zamanlar okulun en sessiz çocuğuydu,
Hatırlayan kalmadı.
Hatırlamak da istemiyor kimse.

Camii avlusunda kıvrılmış dün,
İmam görmüş ama kaldırmamış,
"Ne de olsa sabah güneş doğunca gider," demiş…
Oysa gitmedi.

Gözümüzün önünde eriyor bu çocuk,
Ama biz başka tarafa bakıyoruz…
Uğursuzluk getirirmiş gibi,
Gölgesine bile selam vermiyoruz.

Babası yıllar önce terk etmiş,
Annesi temizlikten eve yorgun dönüyor,
Kardeşi hâlâ parkta ip atlıyor,
Ama o çocuk…
O çocuk başka bir dünyada.

Bugün biri arayıp dedi ki,
"Sabah sokakta biri baygın yatıyordu,
Ambulans aldı götürdü,
Sizinkine benziyordu..."

Kime ait şimdi bu çocuk?
Mahalleye mi, anasına mı,
Yoksa torbacıya mı?

Biz ne ara alıştık
Bir gencin eriyip gitmesine bakmamaya?

Şimdi biri çıkar da der ki:
"Zaten belliydi sonu..."
Evet, belliydi...
Çünkü biz bu sona göz göre göre yol verdik.

Ve şimdi diyoruz ki:
“Yazık oldu…”

Geçmiş olsun,
Bir çocuğu daha unuttuk...