Korkuyorum Kendimden Şiiri - Gecenin Kalemi

İnsan ruhunu,
Yaşama sevincini neden kaybeder mi?
Neden içimiz hep buruk?
Neden gözlerimizde
Hep bir müebbetlik hüzün var?

Duygularımız darmadağın,
Aklımda binlerce cevapsız soru var,
Nedenini bilemediğim,
Yolunu bulamadığım...

Bir gülüşün ortasında
Neden bir kırık sessizlik çöker içime?
Bir sabah uyanınca
Neden hâlâ yorgun olurum?

Ben bilmiyorum…
Sadece taşıyorum bu yükü,
Cevapsız sorularla
Kendime susuyorum her gece.
Ve yine de
Kimse anlamasın istiyorum
İçimdeki fırtınayı.

Artık korkuyorum kendimden.
Sabrımın tükenmesinden...
Ellerim titriyor,
Yüreğim feryat ediyor,
Kulaklarım çınlıyor.
Sustum…
Ama içimdeki çığlıklar hâlâ susmadı.

Bir fırtına var içimde,
Durulmuyor.
Ne dua yeter buna,
Ne derin bir nefes...

Korkuyorum…
Bir gün o fırtına
Kocaman bir felakete dönüşecek diye.
Korkuyorum kendimden.
Çünkü en çok
Kendimle savaşıyorum.

Bazen…
Bir bıçak gibi kesilsin istiyorum her şey.
Her şey burada bitsin.
Her şey yoluna girsin.
Ama olmuyor.
Düşüncelerim başka,
Kalbim bambaşka...

İnsan beyniyle kalbi arasında kalabilir mi?
Ben kaldım.
Çıkamıyorum bu girdaptan.
Dönüp dolaşıp
Geldiğim her yer
Hep aynı çıkmaz sokak.

Ve bir bant kaydı gibi
Her şey başa sarıyor yeniden.

Yine bir hüzün...
Yine bir acı...
Yine bir keder...
Yine bir yorgunluk...

Bazen diyorum bazen…
Hani ölsem de kurtulsam
Bu hayatın bitmek bilmeyen cilvesinden.
Belki düzelir her şey.
Belki tüm taşlar yerine oturur yeniden.

Ölmek mi, yaşamak mı?
Ölüm bir başlangıç mı,
Yoksa her şeyin sonu mu?

Al işte…
Bir soru daha.
Yine çıkmaz sokak.
Yine derin düşünceler.
Ve olacak gibi değil
Hiçbir şey.

Her karanlığın ardında bir şafak saklıdır,
Her fırtınanın sonunda durgun bir deniz.
Ne kadar yıpranırsak yıpranalım,
İçimizde saklı kalan o umut ışığı
Bir gün mutlaka doğar yeniden.