Korkuyorum Baba Şiiri - Ebru Ünver

Korkuyorum baba ben bu dünyadan
hani aslinda dünyadan degilde
yasamdan, hayattan
nedendirki hep kallesler cikti karsima
hep arkamdan sirtimdan vurdular
yani yüzümden vursalar acimazdida
serefsizce, alcakca sirtimdan vurdular
elime bir süpürge, bir kürek alsam
temizleyebilirmiyim bu hayatin pisliklerini babam?
Sen hep dimdiksin babam
hep senin gibi olmak istiyorum
hep senin gibi
ama bilirsinki ben bir kiz evladiyim
daha yufka yürekli
daha kirilganim...
bazen kendimi cok zayif hissediyorum babam
Ayni bir gelincik cicegi gibi
sanki kücük bir rüzgar esse,
dökülecek yapraklarim
bazen ise öyle güclü hissediyorumki kendimi
ayni babam gibi diyorum
ne bir deprem, ne bir firtina yikabilir beni!
ama babam iste,
iste o icimdeki yara varya
o yara kanayinca senin erkek gibi kizin
kücülüyor, agliyor caresizce,
bir kedi yavrusu gibi pusuyor
savunmasizca
senin kizinda nese kalmadi babam
öldürdüler icimdeki nesemi
onun icindirki hic bekleme gülmemi
büyüdüm malesef büyüdüm babam
büyümek cok zormus babam
keske, keske hic büyümeseydim
büyümek cok zormus babam!
hep senin kücük kizin olsaydim
hep gülseydi gamzelerim
bilirim, en cok gamzelerimi seversin
neden ögretmedin bana baba hayattaki acilari
neden büyümemi istedin?
suclu kim baba?
bana yardim et baba
su karanlik gecelerden cek beni
Korkuyorum baba
yasamaktan korkuyorum
seni cok seviyorum babam
iyiki varsin