Korkuyorum Şiiri - Muhittin Barış Güven

Karanlıkta titrek bir mum ateşi gibiyim,
Yanmaktan korkuyorum,yakmaktan korkuyorum
Her an bir nefesle bile sönecek gibiyim,
Sönünce bir daha yanmamaktan korkuyorum.
Bilmiyorum, ne olduğunu, olacağını...
Son bir kez daha yanan şu garip ocağını,
Sessiz ve umursamazca bırakacağını
Düşündükçe ağlıyor, ağladıkça korkuyorum...
Sanmıyorum dönüşü olacağını günlerin
Sahte bir ağıtla dizinde dövünenlerin
Yaptığı vahşetle zalimce övünenlerin
Kazanacağı günün gelmesinden korkuyorum...
Yenisi hiç gelmez imiş, eskidi bir defa
Sadece bir semt adı mı oldu yüce vefa?
Sürersin artık sende canilerle bir sefa
Ben bu vurgunun bizi vurmasından korkuyorum...
Söylenecek laf çok uzarda gider akşama
Sevgiyi öldürenler kazanır belki ama
Bu sözleri söyleyecek yürekli adama
Sessizce bir şeyler olmasından korkuyorum...
İyiyi göremeyip kötüye kaçanlara
Rahmete değilde zulme kapı açanlara
Gerçekten saklanıp kandırılan insanlara
Doğruyu göstermeden ölmekten korkuyorum...
Kendini insan sanan o gafil kimselere
Bana iftira atan bilmez beyinsizlere
Şimdi birde son söz bırakır iken sizlere
Bir daha geri dönmeyeceğimden korkuyorum...
Korkuyorum, hiç korkmadığım kadar korkuyorum
Korktukça korkuyor, daha fazla korkuyorum
Korkunun ecele faydası yok biliyorum
Ama yine de korkunun beni yenmesinden
Korkuyorum...