Korkuluk Şiiri - Nurcan Göksel

Kocaman bir tarlada
güneşte kavrulan yüzünü
yırtık bir şapkayla örter
korkuluk….
Gülümser gizliden, gizliden..
Arada bir serin rüzgar çıkınca
ıslık çalan giysileriyle
aslında korkutmaz kuşları
oynar onlarla
sahibine sezdirmeden….
Akşama doğru herkes gider
küçük bir kuş
bir tüy bırakır omuzuna
arkadaş yadigarı…
Mutludur korkuluk
yarını düşündüğünde
yalnız değildir artık! ...
Demirlediği limandaki
gecenin karanlığında…
Sonra;
hafif bir esintinin ninnisiyle dalar
derin uykulara
gecenin sessizliğinde
tek başına...