Korkular Şiiri - Erdem Demirkol

Korkularıyla yaşar insan.
Korkular yön verir tüm hayatlara.
Korkudandır yaşamamız.
Ölümümüz korkudan.

Korkuları yüzünden gidemez insan uzaklara.
Ya da bu yüzden göçebedir uzaklarda.
Bazısı merdivenleri çıkar asansör yerine,
Kat be kat acıları yüklenip sırtına.
Korkudan yürüyemez karanlıkta kimisi de,
Ama orduların önünde yürür aynı kişi ölüme.
Korkuları yüzünden insan,
Ardından izler hep, kim bilir kaçıncı treni.
Korkudan açamaz kapıları,
Korkusundan geçemez köprüleri.

Korkular der ki: “nasılsa sonunda yalnız kalacaksınız.”
İnsan haykıramaz hayata korkusundan:
“Korkmuyorum sizden, hepiniz alçaksınız”

Korkudan diyemez sevgiliye sevdiğini,
Korkudan bakamaz gözlerine,
Korkudan kaçar sevgilerden,
Korkuyla kaybeder bulduğunu,
Belki de hayat hiç vermemiştir umduğunu.

Biri korkar güzel bir rüyadan uyanmaktan;
Ve bir başkası hasta yatağında, sancılı,
Yeni bir güne uyanamamaktan.
Ve bulduğunda ölüm insanı,
Kulağına fısıldar sessizce:
“Boşuna erteledin mutlulukları,
Boşuna korktun sevgini söylemekte,
Görüyorsun ya işte boşuna korktun ölümden,
Faydası yoktur, korkunun ecele.”

(17.06.2011-Atakent-Ümraniye-İSTANBUL-saat:04.00)