Korku çemberi Şiiri - Serdar Yusuf

KORKU ÇEMBERİ

Hava beyaz ve soğuk.
Kırmızı bulutların içinde, gizemli periler dans ediyor geceme.
Pencereden süzülen ışıkta,
Uçan gözler dikilmiş üstüme.
Siyah saçların beyaz bulutlara karışırken
Seni unutmaya çalışıyorum.

Çapraz durmuş ayaklarım,
Gitmekle kalmak arasında düşman.
Gözlerim sabırsız bir silah,
Zihnimin içinde dolanan bir korku çemberi.
Ellerimle yutuyorum geçmişin izlerini, birer birer.

Ruhumda sancılı bir rüzgar esiyor,
Keskin, jilet gibi.
Dokundukça içim acıyor,
Yine de gülümsüyorum.
Kahkahamın içinde acı,
Yüreğim sessizce kanıyor —
Oluk oluk, beyaz kan.

Tükürecek bir surat arıyor dilim —
Kalmadı artık:
Ah almayan vicdan,
Umut kırmayan yürek,
İhanet etmeyen göz… yok.

Gözlerim yorgun, ama gece hâlâ aşka davetkâr.
Yalnız ben,
Anılarımdaki gözler
Ve beyaz bir ışıkla baş başa.
Bir de dilsiz bir hasret var içimde —
Bağırmak istiyor ama sesi yok.

Biraz üzerine mey doldur dudaklarından.
İz kalsın masada, kırık tabakta.
Göğsümü yolluyor ellerim.
Ölmemek için var mıyım hâlâ?
Titrek bir korku soluyorum gökyüzüne karşı.

Kapı gıcırtısı var içeride.
Sesiz olun.
Çünkü hayallerimi çalmaya gelen var.
Oysa ben onları
Bir tel saçına kurban etmiştim.

Rüzgar çatı katını sallıyor bu gece.
Kimin yüreğinde depremler yaşandı,
Kim bilebilir?
Bir ceviz kabuğuna girip saklanmak en iyisi belki.
Doya doya yer,
Zayıflar,
Ölürsün.

Ya da…
Dünyanın kabuğunu kıracaksın,
Görünmez âlemin içine sızacaksın.

En büyük silahlar bende:
Aşk, barış, sabır.
İnsanın insana düşmanlığı nedir ki?
Gök, yere, ay,denize
Düşman olmasın