Korkmayanlar Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Çekilmekten Korkmayanlar”

Taşsan,
Bir kenara fırlatılmayı göze almalısın—
Ama mıknatıs olursan,
En soğuk demiri bile
Kendine bir “yer” bilirsin.
Acıdan değil,
Çekim gücünden doğar kaderin.
Ve ne zaman bir duvar olsan,
İlk çarpan kalp olur sana…
Sen taşsan, ya unutur seni dünya
Ya da üstüne tarih yazar adını.

Bitkiysen,
Küstümotu gibi ol;
Dokununca çekil,
Ama solma.
Çünkü bazı ellerin sıcaklığı
Seni yok eder.
Bazı gözlerin bakışı,
Toprağını kurutur.
Ve bazen hayatta kalmak,
Kapanarak mümkündür,
Açmak için doğru mevsimi bekleyerek.
Küstümotu bilir:
Her temas, iyileştirmez.
Bazısı iz bırakır,
Bazısı kök söker.

Ama insansan…
İşte orada durur bütün yıkımların başlangıcı.
Çünkü kalp, taş gibi sert olamaz,
Toprak gibi suskun kalamaz.
Kalp sevilmek ister.
Aşkla yanmak, aşkla doğmak…
Kendini unutacak kadar
Bir başka bedene sığınmak ister.
Ve bazen bir insandan çok
Onun gözlerinde yaşamak ister insan.

Aşk,
Bir sarkaç gibi değil.
Ne ileri geri salınır,
Ne durağan kalır.
O, kendini inkâr ederek
Kendinde var olma hâlidir.
Bir aynaya bakmak gibi değil,
Bir başkasının gözünde
Kendine ilk kez inanmak gibidir.

Taş olursan,
Zamana direnirsin.
Ama mıknatıksan,
Seçerek çekersin yüreğine.
Küstümotuysan,
Kendini korursun,
Ama sonsuza kadar da saklanmazsın.

İnsansan
Korkma.
Aşık ol.
Çünkü aşk,
Her acının içinde filizlenen
En insani mucizedir.
Yaralanmak pahasına sevmek,
İnsanın
Insana en çok benzediği andır.