Koridor Şiiri - Muammer Erturan

Dar mı dar bir koridor...
Kızıl mı kızıl bir perde dalgalanıyor
yegâne penceresinde,
aheste mi aheste...
Ötelerinde perdenin
karanlığa karışıyor koridor.
Yoklaşıyor git gide...

Git gide yaklaşan ayak sesleri...
Git gide büyüyen bir silüet...
Git gide sıyrılıyor gölgelerinden...
Yaklaştıkça yaklaşıyor...
Yaklaştıkça ışıyor...
Işıdıkça berraklaşıyor...

O kadar dar ki koridor,
soluğu soluğuma karışıyor bir an
aheste mi aheste dalgalanan
kızıl mı kızıl perdenin
tam önünde...

Buğulu aynasında gözlerinin
puslu bir portre,
tıpkısı tıpkısına ben...
Yakamozlar geçiyor üstünden
sek sek sekerek,
kâh cesur,
kâh ürkek...
Teslimiyetçi titrek goncası
açtı açacak...
Lirik bir çiğ tanesi alında
düştü düşecek...
Öpmesem üşüyecek hani...

O kadar dar ki koridor,
küçücük bir öpücük bile sığmıyor...
Taşıyor sabaha
tadı damağımda hâlâ...

('97)