Prangalarca..upuzun bir ayrılık gökyüzünden..
Veda bütün çiçeklere..doluyor vakit tekrar erkenden..
Soluyor tüm yeşillik, ölüyor yeniden dirilmek üzere..
Bir sekratlık hali..durgun mu durgun atmosfer..
İşte gidiyor Kore, küsüyor hayata binlerce kez doğa anne..
İşte gidiyor.. gelmeyecek yine günlerce..
İşte gidiyor ağlayacak mevsimlerce doğa anne..
Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Devamını Oku
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta