Koray Feyiz Şiirleri - Şair Koray Feyiz

Kimseyi böyle sevmedim diyorum şaşırmayın
Bu öpücük bile kendini sevdiremedi bana
Yanık sesin yankı oldu birikti gökyüzüne
Çocukların uçurtmalarını astıkları mavilik
Çamaşırların dalgalandığı iplerde köpüren

-Şair Melek Özlem Sezer'e.

Beni gönlü yaralı bir güvercin gibi ortada bıraktın.
Bir ankara resminin en renkli çizgisiyken
Görünen her pencereden kendimce en silik rengime
Bakmayı yeğliyorum şimdi...

İzzet öldü,sen bana bir mektup yazdın.
Sarmaşıklarla örülmüş bahçede bütün bir yaz
Bana yazdığın mektubu okuyarak ağladım.
Ağlamak; bir umutsuzluktu belki ben hep umutsuzdum
Ağlamak; bir kaçışdı belki ben hep kaçtım
Ağlamak; bir yanılgıydı belki ben hep yanıldım

aşkolsun o ölüme,beni gerçek kılabilen!
önceki yaşamım düştedir ancak.
dökülür yapraklar büyük halkalar çizerek
asıl benim olan güze alkış tutarken.

bir bana vergidir,veda üstüne veda,

Ne haddinden fazla yakınım sana,
Ne de haddinden fazla uzak.
Tek kusurun e harfine takılmış kuyruğunla
Kusursuz bir dost olmak.

Kusursuz dediysem mükemmel değilsin

Hepsi buysa,ellerim boş demek,ne iyi.
Kalbim,ya yine yol görünürse kırıklıklara,
Ne zaman? sorma,bir giysidir dünya
Renkler çıkardığımız,ama sakın söyleme.

Sakın açığa vurma,ben şimdi nerdeyim?

gitmek ve kalmak arasında,
beklemenin kozasını ören sıkıntı

kalbimi bir elmas gibi oyarak,
ölümün hecesine uyan ölçü.

bu kırık ayna değildir benim yaşamım,
bu,içinde beni paramparça gördüğün.
ben geri planda bir gökyüzüyüm,
nice yüzümden biriyim ben
bu yüzüm geç açılır diğerlerinden bütün.

Yalnızlık beni düşündürüyor…sevsem de
Sevmesem de unutmuş olduğum bu sessiz şeyler!
Eskiden parlayan bu meşe tezgah şimdi
Parçalanmış bir halde,yüreğim! bir köşede
Yatıyor şişeler,testiler,kulplu bardaklar…

ben,ne dersin,sessizce gitmek isterim
çirkin dünyadan,serviler altında dingin,

nice ölümün sonu değil yalnızca
yaşamın başlangıcı da olduğunu bilirken?