Kör Kuyuları Tırmanırken - 2002

Ne kadar körü körüne yanmak
Ve gittikçe kör bir yürekle daha da gitmek, umut sandığın maskeye
Ve o maskeye tapmak
Maske için… Maskeye rağmen…

Gözlerimiz birbirine her değdiğinde sanki evren yeniden yaratılırdı.
Ah hayat! Nasıl da oyun oynardın benimle…
Hem de sol tarafımdaki düğmeyi çevirmeden
Aklın almadığını yürek nasıl alır ki? … Alıyormuş sevgilim

Ölü kuş ayazları bilirim ben, herkes sıcacıkken…
Herkes her şeyi satarak bir yerlere gelmeye çalışırken
Herkes beni çevirmeye çalıştığında bu fani yoldan
Onlara döndüğüm yüzü geri istiyorum ben

Ya yürek? ... Yürek; muamma.

Ağzımdan çıkan her çığlıkta bir isyan vardı.
Bir isyan vardı ki, işte o isyanda rehin alındı yüreğim
Ya “deli gibi” severdim insanları, ya da insan oldukları için

Seni deli gibi sevdim ben. “deli gibi”!
Deli gibi koştum sana, beni ırağına her vurduğunda
Parçaladım kapıları deli gibi, yüzüme her kapattığında
Ve deli gibi deri değiştirdim bana her dokunduğunda
Bana her dokunduğunda ruhumu kör kuyulara attım
Dokunmaktan fırsat bulsaydın gözlerime bakmaya, korkardın deli’den…

Aşkın ilk günlerinde ayırmalıymışız bu tezatı; sevmek ya da sevmemek…
Ya sevseydin beni ya da hiç sevmemeliydin
Beni sevmiş saymıyorum seni
Beni, benim seni sevdiğim gibi sevmedikten sonra neye yarar?

Aşk mı?
Aşk, bitti…
Bunu kör kuyuları tırmanırken anladım
Biteli çok olmuş da…
Benim kuyudan çıkmam zaman aldı.