Kör Kıskaç Şiiri - Nurhan Göktürk

Düşlerimde iki el uzanır sanki;
Biri nasırdan, biri ojeden görünmez.
Birinin toprak olmuş kiri,
Birinin medeniyetmiş süsü.
Yemen'den gelirmiş onlara kahve,
Kahveci Tahsin'den gelir,
Kokusu bizim eve.
Bir eli Avrupa'da bir ayağı uçaklarda.
Ayaklarımız merkep sırtında,
Elimizse geçmez kasabadan,
Öte yana!
Hasbey'imin oğlu İsviçre'de kolejde,
Okul denilen ahır damı,
Üç kilometre ilerde,
Ayaklar geçmeye çalışırken,
Buz tutar derelerde.
Kuçu kuçunun maması Almanya'dan,
Özel imalat,
Tertemiz yürekler,
Kan kusar köşelerde,
Bir dilim ekmeğin kokusuna inat.
Yine de döner koltuklar,
Rengarenk salonlar, smokinli beylerin,
Kollarında salınır,
Dekolteden fırlamış şuh bakışlı kadınlar.
İnsanlığın kaderini senetleyen,
Yaşamlarına nispet, imzalar atılır.
Can veririz, yine o ellere muhtaç,
Biz senden değil,
Sen bizden utan,
Var denilen kör kıskaç....

Nurhan Göktürk
(29 Şubat 1983/Konya)