Köprü Şiiri - Kemter Abdal

Akşamüstü köprüde kaldım,
Araba farları dua gibi.
Sordum: "Kim ayırdı bu iki yakayı?"
Bir martı kondu omzuma:
"Sen geçersen köprü olur,
Durursan duvar!"

Metroda itişip kakışan bedenler,
Her biri ayrı dünyalı.
Bir genç yer verdi nineme,
O an anladım:
Tevhid;
Ter kokusunda tanımaktır
Kardeşinin nefesini...

Süpermarkette kuyrukta,
Önümdeki adamın eli çatlak.
Aldım salçasını ben ödedim.
Kasiyer gülümsedi:
"Kredi kartınızı Hakk kapısına
Soktunuz efendim!"

Apartmanın balkonunda,
Saksıda bir biber büyüttüm.
Komşu "Verir misin?" dedi.
Dalından kopardım:
"Acı mı istersin,
Tatlı mı?"
"Fark etmez," dedi,
"Emeğin varsa içinde!"

Televizyon "Savaş!" diyor,
Telefon "Nefret!" diyor.
Kapattım ikisini de.
Balkona çıkıp üfledim düdüğü —
Mahallenin çocukları
"Yaşasın barış!" diye koştu.
İşte o an:
Cem oldu dünya!