Köpek ve ben
Bir gün gidiyordum tek başıma
Derken, bir köpek çıktı karşıma.
Durdu, gözlerini gözlerime dikti.
Şeytan görmüştü sanki, kaçtı gitti.
Bu kaçış niye? Düşündüm gün boyu
Bir köpek değilmiydi bunun soyu, sopu?..
Aradığı belki, bir dilim ekmek.
Ne ekmek yapabilir o, ne de yemek.
O, şöyle mi düşünür bilmem?
Böylesi iyi. İnsan olmak istemem.
Ben ekmek ararım. Ya onlar?
Tok karınla bela mı arıyor bunlar?..
Tek işleri; birisinin kuyusunu kazmak,
Kusurunu, hatasını alnına yazmak.
Bunlara mümkün değil, insan demek
Ama köpek, köpektir sonsuza dek...
Onlar, her gün dünyayı ateşte tavlar.
Yoksa biz köpekler, boşuna mı havlar?
İnsan değil, hayvan değil, bunlar Şeytan!
Yazık! Onlara kalmış, koskoca meydan.
Dünya küçükmü ki; bir köşeyi çok görürler?
Bir lokma ekmek için bizi, diyar, diyar sürerler?
İşte, ben dişlerimi bundan açarım.
Ne zaman insan görsem, hemen kaçarım.
Kayıt Tarihi : 15.9.2018 12:42:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Vakit gece yarısına yaklaşıyordu. Sokağımız tam ortasından su şebekesi tadilatı nedeniyle kazılmış, topraktan tümsekler oluşmuştu. Bu tümseklerin üstünden ancak tek kişi geçebiliyor, karşıdan gelen kişi beklemek zorunda kalıyordu. Sokak tenhaydı. Tümseğin üstüne çıkıp biraz ilerleyince karşıdan gelen bir köpek gördüm. Yolu yarılamıştı. Bir an göz, göze geldik. Bir müddet bakıştıktan sonra geri döndü ve koşarak uzaklaştı. İster istemez, kendime şu soruyu sordum: " Ben ona ne yaptım?"
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!