Kopan Fırtınalar Şiiri - Veyis Veyis

Fırtınalar kopuyor,ölümün kol gezdiği uçurum kenarlarında,
Ilık,serin ve sessiz bulanık sular var sağ yanımda,
Raks ediyor sol yanımda, hayal ettiğim saçların,
Tutunacakken sana,bir su gibi akıyorum.

Sen varsın ve yokluğun puslar arasında,
Arkama bakmadan yine gidiyorum sessizce,
Karanlıklar da bir yıldız aktı gözlerimden,
Güneşler yokluğunla varlığın arasıda dolanıyor.

Kopuyor yine içimde asi rüzgarlar,
Olsa yine sabahlar,dinse yağmurlar ve fırtınalar artık neyime,
Pusulasız esen rüzgarlar,nedensiz kopan fırtınalar ve seller,
Sönen güneş,karanlığı paylaşan acılar var kollarımda.

Yokluğun varlığımla var oldukça yoksun yine,
Dolaşmaktan korkmuyorum yinede,
Rüzgarlara doğru gidiyorum hayallerinle,
Korkmuyorum yine ecelle dolaşmaktan.

Sessizlikten korksaydım utanırdım,
Ellerinden tutamaz,dolaşamazdım gecelerimde,
Seninle yine olmazdım,
Yalnızlıklardan ve ayrılıklardan korksaydım.