Kopamıyorum Şiiri - Mehmet Yılmaz Ata

Kopamıyorum köklerimden!
1071'de ak kısrağın kuyruğunu bağlıyorum
Alpaslan'la namaza duruyorum.
Diyojen'e kahve sunuyorum
Teselli ediyorum...
Nizam-ül Mülk'ten öğrenmişim
adam gibi davranmayı

İbn-i Sina gösteriyor bana
herkesin göremediklerini
Hayyam kulağıma fısıldıyor
gökyüzünün sırlarını
ve sevgilinin zenginliğini...

Kayı boyundan bir yiğit oluyorum
Bizanslı Derebeyi'nin pazarında satıyorum
Koyunumun ineğimin memesinden akan ak sütten
yapılan yoğurdumu!
Çınar dikiyorum
700 yıl bakıyorum
Su ilen
Hava ilen
Söz ilen.
Uzanan kolları kırıyorum kılıcımınan
Gölgesinde yatırıyorum kadınımı kızımı
Uyumuyorum ne gece ne gündüz
Kaf dağının ardına varan kollarını koruyorum
Yedi başlı devlerden...
Yunus olup esriyorum
Mevlâna olup çağırıyorum
Hallac olup Pir Sultan olup asılıyorum!
Yanıp yıkılıyorum
yokolmuyorum....
Ateşimi söndürmeye Tuna'ya atlıyorum
Kızılırmak'ta saç bağını arıyorum gelinimin
Bin kere ölüp
Bin kere diriliyorum Anadolu'da

Atam'la yelken açıyorum engine!
Güneş kaçıyor benden
Ben gidiyorum güneşin üstüne...
Veysel'le kör olup gözlerim
açılıyor Veysel ile...
İhsani'len
Mahsuni'len düşüyorum damlara!
Deniz olup diri diri gencecik gömülüyorum.
Mahir olup
Ulaş olup vuruluyorum...

Hesap, hendese öğrenip
Varıyorum bugüne...
Ölüm burnumun ucunda
Yaşam burnumun doğrultusunda...
Yürüyorum dikine
Burnumun doğrultusuna...
Yüreğim temiz!
Yüreğim muhkem!
Burnumun doğrultusunda deniz...
Burnumun doğrultusunda güneş...
Alnımda kader..
Dönersem namerdim........! ! ! ! ! ! !

Bursa
20.12.2003