Konuşur Gibi Şiiri - Burhan Güler

“Konuşur gibi”

bazen bir insan gider,
evin sesi değişir.
aynı duvar, aynı bardak,
ama yankısı başka.
hiçbir şey kırılmaz,
yine de her şeyin bir köşesi eksilir.

sen gittin.
ben de bir süre sonra
gitmeyen birine dönüştüm.
evin içinde geziniyorum,
eşyalara dokunuyorum,
her şey senden sonra daha ağır.

insan kaybı sessiz öğreniyor.
önce öfke geçiyor,
sonra alışma geliyor,
en sonunda kabullenme sanılan bir yorgunluk.

artık konuşmuyorum seninle,
ama bazen bir cümle başlarken
ağzıma takılıyor adın.
belki unutmak böyle bir şeydir:
hatırlamayı yarıda bırakmak.

hayat sürüyor,
gökyüzü hâlâ aynı gökyüzü,
ama ben hâlâ o eski masanın başında,
sana anlatamadıklarımı dinliyorum kendi sesimden.

Burhan GÜLER