Konuşamıyorum Şiiri - Beyaz Gölgeler

Bana beş dakikanı ayırır mısın?
Bu anlar cesaretimi toplamaya çalıştığım anlardır.
Belli ki şaşıracağım.
Bu kalbimin atışından da aşikârdır.
Kusura bakma yüzüne bakamıyorum.
Çünkü o cesareti bulamıyorum.
Biliyor musun?
Hep bir sevgilim olmasını istemişimdir.
Onu görünce güneşi gören ay gibi parıldasın yüzüm.
Onunla konuşurken batan güneş gibi kızıla bürünsün yüzüm.
Seni görünce, senle konuşmaya çalışınca işte böyle oluyor yüzüm.
Hep derdim kendi kendime;
Güzellik içte mi? Dışta mı? Diye.
Seni görünce dedim ki; bence her ikisinde…
Sonra, Mevlana gibi…
“Ne insanlar var da üzerinde elbise yok,” dedim,
“Ne elbiseler var da içinde insan yok,” dedim,
Fakat seni görünce her ikisi de bir insan da varmış dedim.
Konuşamıyorum pek…
Gözlerimle konuşsam olur mu?
Hayır, gözlerim gözlerin karşısında takatsiz kalacak.
Hep derdim kendi kendime;
Ne isimler var da sahibine layık değil,
Ne sahipler var da ismine layık değil.
Sana yakışır bir isim bulmaya ömrüm yetmez, biliyorum.
Fakat gözlerin ismine layık, bunu görüyorum.
Sen hiç her yerde birisini gördün mü?
Ya da her yer sana birisi gibi göründü mü?
İşte, ben baktığım her yerde seni görüyorum.
Hiç yağmur damlalarında birisini hissettin mi?
Ben her damlada hissettim seni,
Her damlada aradım bir tek seni.
Dostlarım ikide bir soruyorlar;
“Bu haline nedir? Harap olmuşsun! ”
Ben de Fuzûlî’den bahsediyorum onlara;
“Mende Mecnûn’dan Füzûn âşıklık istidadı var,
Âşık-ı sadık menem Mecnûn’un ancak adı var.”
Sonra hafif gülümsemeyle…
Bilmediğim bir şairin sözleriyle devam ediyorum…
“Gülen çehreme aldanıp da sanmayın beni bahtiyar,
Her gülüşümün içinde bir damla gözyaşı var.”
Ömründen bana beş dakika ayırdığın için teşekkürler,
Keşfine varamadığım meçhûl diyâr.