KONÇERTO
Sahnede yalnız bir ses,
arkasında onlarca nefes…
Biri yayını telin üzerine bıraktı,
salon nefesini tuttu.
Keman, suskunluğu yararak konuştu:
Sol — gecenin kapısını aralar,
La — yüreğimde çiçekler açar,
Si — gözlerimi buğulandırır,
Do — uzak bir denizi getirir.
Orkestra, sessizce dinleyen bir şehir…
Davullar haykırır —
kalbimin duvarlarını döver.
Göğsümde yankılanır.
Piyano karşılık verir —
avuçlarıma kadife bir sessizlik bırakır,
parmaklarımı okşar rüzgâr.
Bir an kavga ettik,
bir an sarıldık;
tüm ömrümüzü üç bölüme sığdırdık:
hızlı, yavaş, daha hızlı…
Kimi zaman yarış,
kimi zaman barış…
Bir öykü gürül gürül akar notalarla —
tutkulu, kırılgan, coşkulu.
O — kalabalığın içinde yalnızdı.
Ben — yalnızlığın içinde kalabalık.
Kafam karmakarışık.
O sustu — ben sustum.
Müzik durdu…
Biz bize kaldık.
UNLBBCN
Umut Engin Deniz
Kayıt Tarihi : 13.8.2025 23:01:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
KONÇERTO Müzik, yalnızca seslerden değil, sessizlikten de doğar. Bir yay teline değen o ilk dokunuş, ruhumuzun derin bir kapısını aralar. Keman — ince bir bıçak gibi sessizliği yarar. Davul — kalbimizin duvarlarını döver, içimizde saklı yankıları uyandırır. Piyano — avuçlarımızın içine sessiz bir gül bırakır. Konçerto, bir yaşam döngüsüdür: Hızlı, yavaş, tekrar hızlı… Kavga ile sarılma, coşku ile kırılganlık, kalabalık ile yalnızlık arasında gidip gelen bir hikâye. Biz hepimiz sahnede tek bir sesiz; arkamızda ise onlarca nefes taşırız. Kimi zaman yarışırız, kimi zaman barışırız. Ve bazen, en güçlü cümlemiz sessizlik olur. Bu şiir, bir müzik değildir yalnızca — bir iç sahnenin, bir ruh orkestrasının provasıdır. Okuyan herkes kendi kemanını, kendi davulunu, kendi piyanosunu duyar. Çünkü Konçerto, aslında hepimizin hikâyesidir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!