Kömürün kara rengi ölüm!

Tüm hayat çılgınca çözümsüz bir gördüğüm,
Toprağın derinlikleri, kömürün kara rengi ölüm!
Anne eteğine yapışmış ağlayan bir sürü yetim.
Tufanı andıran bu can pazarı ve ötesi…
Gökyüzüne demir atan kara bulutlar,
Gölgeler nerede, nerede gölgeler söyleyin?
Ey kader! Bu bir dilim ekmek çığlığı.
İsmi somamı yoksa ayılmayacak komamı?
Düşünse bulacak belki beşer,
Faili kim dese sorgulasa.
Bir dilim ekmek, kıyamet provası,
İçimizde boğulan bu kaçıncı nefes?
Zehirli şerbetle sulandı bu mezarlar!
Ayılmayacak mahşere kadar.
Hançerler saplandı yüreklere,
Hep geçmişi bir gemiyle yolladık,
Dönüp arkamıza bakıp ibret almadık!