Kömür Gözlü Güzel Şiiri - İhsan Yılmaz

Kömür Gözlü Güzel

Bir nir gördüm, bir akşam vakti sokakta,
Hafif bir rüzgâr esiyordu, yapraklar dansta.
Göz göze geldik, dünya bir an sustu sanki,
Zaman durdu, yüreğimde bir kıvılcım yandı derinden, apansız, yankı yankı.

Gözleri kömür karası, içimi eriten bir ateş,
Alımlıydı, endamı dillere destan bir nakış.
Bakımlıydı her hali, zarifçe dokunmuş gibiydi ömre,
Asalet vardı yürüyüşünde, sessizce anlatırdı binlerce şiire.

Gözlerinde güz mevsimi, ama umutla yoğrulmuş,
Yaralı gibi değil, güçle örülmüş, sabırla donmuş.
Yanında minik bir yavru, sevinç saçıyordu her yana,
Annesine benzer bir tatlılıkla, gülüyordu sabaha.

O an işte, kalbime kazındı sureti,
Sanki bir film sahnesi, içimde yankılandı sesi.
Ben bakarken uzaktan, o habersiz yürüyordu,
Ama ben… ben o anı sonsuza yazıyordum,
Kömür gözlü güzel, içime doğuyordu.
Nisan / 2025