(kolera günleri.. Dostum Zorba'ya

Şehirler arası trenlerde
İki vagon arası
Sıkışan
Babacan biletcilerin
Son sigara paramiza dokunmadığı

Bir koltuğa sahip olup
Cam kenarında
Yada başımız sevgili omuzunda
Yol boyu seyredilen
Deniz kenarları
Tünel içleri
Ve de mısır tarlalarını görme hasretiyle büyüyen
Bi hikaye idi bizimkisi

Kimine göre sığınmacı
Kimine göre yerli
Kimine göre de zenciydi yüzlerimiz

Kimi acıyan
Kimi aşalayan gözlerle süzerdi
Etlerimizi

Ne kadar bozulsakta
Bilirdik haddimizi
Biz umut yolcularıydık
Kaçak tı kod adımız
Parasızdık
Kimi zaman kimliksiz belki

Ömrümüz
Hep varma eylemi içinde geçti
Ne erebildik murada
Ne cikabildiler kerevetine

Aklımız hep o şarkıda asılı kaldı
Çok uzakta öyle bir yer var
O yerlerde mutluluklar
Gerçekten ne vardı orada
Biz mutlu olabilirmiydik
Bilemedik asla

Aşk (ı) hiç konuşmasak

Biz agzimizla oh(la)-dığımız camlara yazdık
Sevginin
Sevgilinin baş harfini

O kırk bedende
Kırk(ı) çıkmadan sattı bizi

Arsız bir fahişe gibi
Bin parçaya bölünen yüreğimiz
Şehir meydanlarında sallandı
İbrete alem diye

Ne yaramızı saran oldu
Nede yaramızı soran
Aynı yerden vurulduk hep

Düştügümüz yer de
Öldüğümüzde aynı..

Can Dostum (a) selam olsun..