Koku Şiiri - Mustafa Zagros

bir an olur yaşadım sanki derim,
bir koku olur,
beni yaşadığıma kovuverir.
o an kapatırsam ben gözlerimi
yeniden yaşarım diyarbekir küçelerini.
görebilmelisin;
suretimden düşmeyen tebessümü,
ah keşke tekrar yaşasam derim.
bana diyarbekir'i anlat deme!
anlatmak için;
tekrar tekrar yaşamak gerek.
bir asır geçer diyarbekirde
yaşadığnı anlamayacak kadar hızlı geçer.
ararım çıkışı çarpa çarpa
labirentler ezberimde olduğu halde.
duru bir terennümle yağmur yağar üstüme
hissizce dolaştığım yorgun sokaklarda.
artık isterim anam babam olmasın,
yalnızlığım olsun tek arkadaşım.
korkmam hiç bir aynadan
adımlarıma batmaz ya camlar.

sürünce önüme gölgemi
o ila ben oluruz göl gemi.
o akar ben ise yüzerim.
bırakırım artık kendimi.
ayaklarım götürür beni.
boğmak üzereyken kederimi
incelmiş zaman çırpınıyor ellerimde.
kulaklarımda titreyen ezan sesi mi?
nasıl geldim buraya, burası neresi?

bir kokuydu
beni namazdan alıkoyan
bir koku.
yağmurun baba,
tobrağın gebe;
rüzgarın ebe olduğu koku.
ismi yasağa asılımış koku.