Köksüz Ağaç Şiiri - Mücahit Toprak

Uzaktan özgür gözüken, karın tokluğuna arza kelepçeli kuşlar gibiyim
Ötüşmelerim ahenk yaysa da etrafa
Afetlere kanat çırpmaktan yorulmuş gibiyim

Dans ediyor gibi gözüküyorum ufuktan
Her dokunuşum kaygılı bir kavganın aynası
Yaylaların sahili olur mu hiç?
Evet soruyorum, ne kadar acınası
İlahi bir ışık vursa da gönlüme
Bu nasıl bir beyin bilmiyorum
Temsil ediyor bilhassa vuruyor öldürüyor beni
Her sesin, her aklın mahlası

Uyursun bir gece ya da öyle zannedersin
Sesin çıkmaz göz perdelerin de oynamaz ya
Nefes almaktan başka her bahşedilenden aciz kalırsın
Ve tekrar, tekrar sorgulamazsın, tek çarenin çaresizliğin olduğunu
Acizlik senin ile her yolda her asfaltta yürüyor
Attığın adım oluyor yahut ayakkabına giren bir taş
Yürürken yuttuğun bir toz, bir sinek
Acizlik yürüyor seninle
Ama susturuyor acizane bedenin
Ve afetlerin eşlik ediyor, iptilaların, kederin
Ufak ve iki tane pencereden görünüyor fikirlerin
Bir çiviyi, mermiyi, demiri arıyor mütehammil kefenin

Konuşulan her harf, edilen her yolculuk
Haddini aşmaya hicab olmayan her düşüncen
Seninle yürüyor onlar da
Gülsüz dikenler ile bezenmiş buzlu asfaltta
Yolun sonuna ne demeli?
Üşüyor tek tek, düşüyor afetlerin
Sebat eden bir tek acizlik , hiç bırakmıyor seni
Çıktığın bu asaletli(!) yolda
O kadar acizsin ki meziyet zannediyorsun acizliği

Korkuyorum kendimden, dönüşebileceğim bin türlü halden
Aç değiliz ya dostuz tabii hep bir elden
Çıkarlar çatışmadıkça, karnın pek olunca
Üst mertebe eylenir cirit atar nefslerin tatlı naçizliği

Sık ulan sık diye son verdi hayatına bir köylü
Ne düşündü, ne yaşadı, ne için bitti ömrü?
Zihinler aşılmaz, derine inilmez hatta kazma dahi vurulmaz duvarlar ile örülü
Kısa uzun neşeli hüzünlü sancılı ve boş duvarlar
Birbirine benzemeyen, eşsiz duvarlar
Tetiğe basan da eşsizdi, kimseye benzemezdi onun yüzü
Keramet olsa idi simada, her bakışında oynardı kumarlar

Çocuklar bağırıyor sevinçten ve korkudan
Nedir onları güldüren ve korkutan
İnanmıyorum hayvanların acı çektiğine
Bize veriyor karşılığını her zerrenin, Yaratan

Ah gönlüm, benim uslu düşüncelerim
Kendimi kanıtlamak için mi yazıyorum bu mısraları?
İlahi aşktan mahrum kalmak için mi düşünüyorum
Yoksa bana bunları yaptıran şeytan mı?
Acizliğin peşine takıldığı adamdan bahis ettik
O adam da ben miyim, gözleri duymayan
İşitmeyen ve idrak etmeyen

Eğer ki 10 yaşında girseydim hayat mücadelesine
Dertler sıkıntılar gelseydi üstüme üstüme
Kafayı göğe bakma niyetiyle kaldırmak da neyime
Olsaydım işte böyle bir insan
Zihnim tok olsaydı kuş sofrasından kalkmış martı  gibi
Sert olsaydı tek penceresi olsaydı
Kimin gelirdi aklına kendini dahi eleştirmek
Yukarıda dallar yapraklar karıncalar birbirleriyle uyum içinde
Ama toprağın altında bir kök olmasaydı
Ağaç da çölün ortasında olsaydı
Fakat ben bunları bilmeden karınca olsaydım o ağaçta
Bir yapraktan bir yaprağa...
Dünyamın dışına çıkmasaydım,
Çok daha eşsiz olurdum
En azından öyle bilirdim.