Köklerin Ur'u Şiiri - Kemter Abdal

Kökler bir labirent, toprağın kara atlasında,
Yılların yığıntısı gövdemde bir ur.
Rüzgar bir unutuş şarkısı fısıldar durmadan,
Yapraklarım düşer, bir sessiz kıyamet olur.

İnsanlar geçer, yüzleri birer kırık ayna,
Gözlerinde kayıp zamanların izi.
Bir fısıltı duyulur, dallarımın arasından,
Belki de bir kelebeğin hüzünlü sesi.

Gövdem bir alfabe, okunmaz harflerle dolu,
Her çizgi bir anı, silinmiş bir yüz.
Güneş bir altın leke bırakır kabuğumda,
Bir tanrının unuttuğu bir öpücük belki de.

Kuşlar konar, birer renkli nokta yalnızlığımda,
Şarkıları birer yabancı kelime.
Bir gölge uzar, bir anlam arayışı gibi,
Belki de evrenin en eski bilmecesi.

Zaman bir nehir akar, bükülür dallarım,
Bir hatıra düşer, sonra kaybolur ansızın.
Toprak bir sır saklar, derin ve karanlık,
Ben bir tanığım sadece, bu sessiz hüzünbaz.