Kocaman Çocuk Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

KOCAMAN ÇOCUK
Annem,
Köylü bir kadındı
Biraz dilbaz biraz yalnızdı
Uyanırdı sabahın köründe
Sanki tüm dünyayı kendisi kurtaracakmış gibi
Bir komutan nidasıyla
Tepinirdi tepemizde
Komutanı kadın olur muydu bir ordunun?
Böyle düşünürdüm bazen

Annem,
Bizim komutanımızdı
Bir tabur sefildik biz
Bir tabur sahipsiz ve boynu bükük, sümüklü
Çanakkale savaşında gibi
Anafartalarda
Anam fırlardı her şeye
Öyleydi evimiz,
Az bir salça birde kuru sac ekmeği
Damlata damlata dökerdi suya ekmeği
Lezzet verirdi emeği
Üşürdük geceleri,
Sarardı hepimizi
Sarılırdı bize
Sevemezdi
Sevince söyleyemezdi

Babam,
Sevmedi hiçbir zaman bizi
Sevseydi
Söylerdi,
Söyleyemediyse hissederdi
Hissettirirdi
Belli ki
Babamı da sevmedi birileri

Büyüdüğümü zannediyorum artık
Ne annem ne babam
Sevmesin beni
Çocukken kavgalarıyla büyüdüm,
Büyüdüm artık
Yine de
Sevdim annemi,
Bizi yaşattı kendileri
Büyütmedi!
Büyüyemedik
Ondan hep kırılmamız
Büyümedi içimizdeki çocuk
Ukte kaldı içimizde çocukluk,
Sadece yaşadık!
Yaşattılar bizi.
Kimseler büyütmedi...
Ondan her yerimiz yara bere
Ve ağlayışlarımız